3. Traktat Azurski - część 5

- A więc, czy jest na początek jakiś temat, który chcielibyście poruszyć? - Spytał Lokros, licząc, że nikt nic nie powie, jak to miało miejsce na poprzednich spotkaniach.

- Właściwie to... jest pewna rzecz, którą chciałbym poruszyć. - Rzekł Kaiton

- Że co? - Spytał z niedowierzaniem Lokros

- To co słyszałeś. Otóż chciałem poruszyć pewien temat. Wszyscy pamiętają co się stało trzysta lat temu?

- Trudno zapomnieć coś takiego. - Powiedziała Krodaka - Wymordowanie reszty Nazów, z resztą nie tylko ich a wszystkich mieszkańców kraju. 

- Zapieczętowanie Xara razem z Thorukiem. - powiedział Hakar - Powiązanie smoczych gwiazd z nami.

- No właśnie. Powiązanie smoczych gwiazd było ceną za pieczęć. Pieczęć, która zawiodła.

- Jak to zawiodła? - Spytał Lokros

- Zawiodła. Pieczęć, która miała trzymać Xara i Thoruka w uwięzi przez wieczność osłabła. Osłabła na tyle, że Xar zdołał się z niej uwolnić.

- Dobra, dosyć żartów. Czy ktoś ma coś poważnego do powiedzenia?

- Jestem poważny. 

- A niby jak Xar miałby się uwolnić z pieczęci?

- Nie wiem. I on też tego nie wie. 

- A ty skąd...

- Gdy opuszczałem swój dom odwiedził mnie. Kazał mi wytrenować moich uczniów na godnych jego przeciwników.

- Ha! Czyli masz nowych uczniów! - powiedział Hakar, odbiegając od tematu

- Czyli, że Xar, rządny mordu demon, połączenie wszystkich tutejszych ras, twór Thoruka uwolnił się i odwiedził cię w twoim domu? I ja mam ci uwierzyć? - powiedział Lokros

- Nie musisz mi wierzyć. Możemy pójść do podziemi i zobaczyć pieczęć. 

Krodaka zauważyła pewien niepokój w oczach Lokrosa. Wiedziała, że ten coś ukrywa. 

- Nie widzę takiej potrzeby. - Powiedział Lokros - Czy ktoś jeszcze ma jakąś sprawę, którą chciałby poruszyć?

- Wiem co widziałem - powiedział z przekonaniem Kaiton

- Daj już spokój. Naprawdę sądzisz, że ktokolwiek tutaj uwierzyłby ci w to, co teraz wygadujesz? Wierzycie mu?

Hakar i Krodaka wymienili się spojrzeniami. Po chwili Hakar rzekł:

- Nie dogadujemy się zbytnio z Kaitonem. Gdy tylko go widzę, czuję niechęć. Jednak znam go na tyle dobrze, że wiem, kiedy kłamie. Jeśli Kaiton jest przekonany, że Xar się uwolnił, to mi nie pozostaje nic innego, jak tylko trening do walki z nim. 

- Ufam Hakarowi. - Powiedziała Krodaka - Jestem też człowiekiem, tak jak Kaiton, a ludzie powinni trzymać się razem. Poza tym nie widzę sensu w tym, dlaczego miałby w ogóle kłamać w tej sprawie.

- Dobrze więc - zaczął Lokros - Skoro uważacie, że te bzdury, które mówi Kaiton są prawdą, proszę bardzo. Sami zdecydujcie co chcecie zrobić. Daję wam wolną rękę w tej sprawie. Żegnam.

Ze strony Lokrosa spotkanie się skończyło. Wstał ze swojego miejsca i kierował się ku schodom. Zanim jednak postawił nogę na stopniu, z jego kieszeni coś wypadło. Był to świecący bardzo jasnym światłem kryształ wielkości pięści... Smocza Gwiazda. 

- Ale... Jak?! - Spytał z niedowierzaniem Hakar

- To nie może być... Przecież one są połączone z nami - Powiedziała Krodaka

- Chcesz nam coś powiedzieć Lokros? - Spytał Kaiton

Lokros wiedział, że nawet jakby próbował uciec, nie skończyłoby się to dla niego za dobrze. 

- Chcecie znać prawdę? - Zaczął Lokros - Chcecie wiedzieć czemu Smocza Gwiazda jest poza moją duszą? Od kiedy zapieczętowaliśmy Thoruka i Xara to było dla mnie jak przekleństwo. Życie w ciągłej wiedzy, że oni gdzieś tam żyją. Co z tego, że zapieczętowani. Wiedziałem, że prędzej czy później znajdą się tacy, którzy będą chcieli ich uwolnić. Wyjęcie Gwiazdy z mojej duszy zajęło mi całe trzysta lat. Trzysta lat prób i błędów. Trzysta lat wykorzystywania i wymyślania nowych azurskich technik. I w końcu się udało. Mam smoczą gwiazdę nie w duszy, a w ręku. 

- Teraz to ma sens. - Powiedział Kaiton - Pieczęć stworzona przez smoka w zamian za powiązanie Smoczych Gwiazd z naszymi duszami osłabła, ponieważ złamałeś ze swojej strony umowę. Celowo uwolniłeś Xara. Możemy potraktować to, jako zdradę kraju.

- Co? I niby co zrobicie? 

Kaiton, Hakar i Krodaka wymienili się spojrzeniami

- Zrywamy Traktat Azurski! - powiedzieli jednym głosem

- Co? Nie możecie! Podpisując traktat, zgodziliście się na to, aby tylko jego pomysłodawca mógł go zerwać, a przez fakt, że ten dawno nie żyje, możliwość ta spada na mnie!

- Jest tylko jeden mały problem Lokros - Powiedziała Krodaka - Przed chwilą dałeś nam wolną rękę w sprawie Xara. A jeśli ty też jesteś w tą sprawę zamieszany, mamy pełne prawo zerwać traktat.

- I co macie teraz zamiar zrobić? - spytał poddenerwowany Lokros - Zabić mnie za zdradę tu i teraz? Znaleźć i zabić Xara samemu? Rozpętać wojnę domową? Bez traktatu nic was nie ogranicza. Nic was nie łączy.

- Łączy nas wspólny cel. - odpowiedział Hakar - Powstrzymanie Thoruka przed uwolnieniem. Jeśli tobie to nie wystarcza - trudno. 

- Jeśli cię tu teraz zabijemy, - powiedziała Krodaka - skutki mogłyby być katastrofalne. Moglibyśmy niechcący wywołać wojnę domową. 

- Prędzej czy później - zaczął Lokros, stawiając krok w stronę schodów na dół - i tak zacznie się wojna domowa. Jeśli nie ma żadnego traktatu, konstytucji, jakiegokolwiek dokumentu, który by w jakiś sposób ograniczał wasze możliwości, któryś z was w końcu zechce od innego czegoś więcej. Zgadnijcie jak to się skończy. Mam nadzieję, że pamiętacie jeszcze drugą wojnę Grineal. Zostawiam was. Zróbcie co uważacie za słuszne. 

Lokros opuścił spotkanie na dobre. 

- Więc... co teraz? - spytała Krodaka

- Jak to co? - odpowiedział Kaiton - Musimy się przygotować na najgorsze.



Chciałbym na koniec trzeciego rozdziału życzyć wszystkim czytelnikom wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku :)

3. Traktat Azurski - część 4

Dojechali do ruin. Kaiton wysiadł, zostawiając swoje rzeczy w wozie. Mimo, że większość budynków nie przypominała już swoich dawnych kształtów, główna siedziba w której odbywało się spotkanie była w całkiem dobrym stanie.

Kaiton otworzył wielkie, drewniane drzwi i wszedł do środka. Po wejściu ukazała mu się wielka sala tronowa. Przed zakurzonym, kamiennym tronem znajdowały się dwa zniszczone przez czas stoły, pomiędzy którymi leżał szaro-czerwony, poszarpany dywan. Przy ścianach znajdowały się schody na wyższe piętra, na których znajdowały się sypialnie, laboratoria, balkony itp. Poniżej sali tronowej były lochy i stara biblioteka. Książki w niej zawarte były jednak napisane w języku staronazowskim. Cały budynek był czymś w rodzaju wielkiej, mieszkalnej wieży.

Kaiton wszedł po schodach na górę. Minął piętro z kuchnią, sypialniami, laboratoriami. Wszedł na najwyższy stopień. Dach miał budowę podobną do altany. Balkony wychodziły na cztery strony świata. Na środku stał okrągły stół, przy którym już siedział Hakar - władca diabłów. Miał on krótkie włosy oraz niedługie rogi, pnące się w górę.

- Kaiton. - rzekł Hakar

- Hakar. - odpowiedział Kaiton, siadając przy stole. Po chwili spytał - Długo tu jesteś? Nie widziałem twojego powozu przed wieżą.

- Nie korzystałem z powozu. Przyszedłem tu o własnych siłach.

- Taki kawał drogi? Dałeś radę?

- Nie jestem już twoim uczniem Kaiton, więc nie traktuj mnie jakbym nim był. Jestem pewien, że już dawno cię przewyższyłem.

- Nie zaczynaj! - krzyknął Kaiton wstając gwałtownie z miejsca.

- Uspokójcie się obydwaj!

Przerwał im piękny, kobiecy głos. Na balkon weszła Krodaka - ludzka władczyni Arachnianów. 

- Krodaka...

- Hej Krodaka! Kopę lat! - Krzyknął Kaiton

- Witaj Kaiton, Hakar.

Usiadła przy stole, zajmując miejsce pomiędzy nimi, po czym poprawiła swoje ciemne, długie włosy.

- O co się znowu kłóciliście? - spytała

- Znowu? Kiedy się ostatnio kłóciliśmy? - spytał Kaiton

- Za każdym razem jak się widzicie kłócicie się. O co tym razem?

- Kaiton jak zwykle nie mógł uwierzyć, że ktoś, w przeciwieństwie do niego, nie olewa treningu i przyszedł tu o własnych siłach. 

- Nie olewam treningu! - powiedział Kaiton podniosłym tonem - Po prostu ostatnio nie miałem czasu.

- Jasne... Jestem pewien, że gdybyśmy teraz walczyli, pokonałbym cię bez używania jednej ręki. 

- Chcesz się o tym przekonać?

- Przestańcie obydwaj!

Przerwał im głos. Tym razem nie była to Krodaka. Był to głos charakterystyczy dla rasy Azurów. Był on wyższy niż głos innych przedstawicieli innych ras. Do sali wszedł Lokros - władca Azurów. Usiadł przy stole na przeciwko reszty władców i rzekł:

- Skończcie się kłócić i zaczynajmy spotkanie.

3. Traktat Azurski - część 3

Prom dopływał do brzegu ziemi wspólnych. Kaiton powoli szykował się do opuszczenia go. Zacumowano go w małej portowej mieścinie zamieszkałej w głównej mierze przez ludzi. Nie brakowało tam jednak innych ras. Byli tam przedstawiciele diabłów jak i arachnianów. Brakowało tam jednak azurów, albowiem na ziemiach wspólnych zajmują się badaniem ruin z czasów, zanim jeszcze pojawili się w Grineal mimo, że jest ich bardzo niewiele.
Na końcu ścieżki, wzdłuż której stały drewniane domy mieszkańców, stał powóz prowadzony przez pewnego starca. Czekał on własnie na Kaitona. Władca ludzi położył torbę z najpotrzebniejszymi rzeczami na wóz, po czym sam na niego wsiadł. Ruszyli wgłąb wyspy.
- Mieliście małe opóźnienia. - zaczął starzec - Trochę na władcę czekałem.
- Przepraszam, miałem... nieprzewidziany wypadek. - odpowiedział Kaiton
- Nic się nie stało, słońce trochę bardziej przygrzało ale to nic. Więc jak tam wyglądają sprawy w stolicy?
- Nie wiele się zmieniło, od kiedy byłem tu ostatnio. Mam nowych uczniów, niektórzy mieszkańcy wypływają na Thoen. Wszystko po staremu.
- Tym młodym już nie przyjdzie do głowy żeby przenieść się tu i popracować. Ale mniejsza o to, nie chcesz przecież wysłuchiwać narzekań starca.
Kaiton nie odpowiedział
- Wspominałeś coś - zaczął ponownie starzec - o nowych uczniach.
- Tak. Jednym z nich jest mój syn, szkolę go już rok. Drugi jest synem mojego byłego ucznia.
- A więc jednak się ustatkowałeś?
- Przecież nie mogę być władcą wiecznie. Ktoś musi przejąć po mnie pałeczkę. Jednak nie sądzę, żeby to był mój syn.
- Czemu?
- Widzę jakie ma podejście do treningu. Nie obchodzą go zasady egzekutorów. Chce po prostu stać się potężnym wojownikiem. Jak ma zamiar wykorzystać tę moc to już nie mi osądzać.
Rozmawiali jeszcze jakiś czas, zanim nie dojechali do celu. Kaiton i starzec dobrze się znali. Spotkania władców odbywały się co pięć lat. Kaitona zawsze przywoził ktoś z rodziny starca. Zadanie woźnicy było przekazywane z pokolenia na pokolenie. Starzec wie, że nie jest już w kwiecie wieku i niedługo będzie musiał przekazać pałeczkę młodszemu pokoleniu.

3. Traktat Azurski - część 2

Cały pierwszy dzień treningu Gerana zleciał Kaitonowi na przygotowywaniu się do spotkania wszystkich czterech władców. W końcu nadszedł czas aby wyruszyć do Ikary. Już miał wychodzić z domu, gdy nagle wyczuł znajomą energię. Była bardzo blisko niego. Odwrócił się. Stał za nim Xar. 

Demon ten był połączeniem wszystkich inteligentnych ras występujących na Grineal. Mimo to wygląd na to nie wskazywał. Miał szarą skórę jak nazowie. Z pleców wyrastały mu cztery dodatkowe odnóża jak u arachnianów. Był okuty w zbroję. Z wyglądu nie posiadał żadnych cech ludzi, diabłów ani azurów. Jedynie postawę miał taką jak ludzie czy ludziom podobni. Jego głowa jednak nie przypominała żadnej rasy. Była to czarna mgła wydobywająca się z ciała. Okryta była kapturem. Na miejscu oczu posiadał dwa świecące, czerwone ślepia, natomiast w miejscu twarzy miał srebrną maskę w kształcie czaszki bez dolnej szczęki.

- Dawno się nie widzieliśmy... - zaczął Xar

- Chcesz mnie zabić? - spytał Kaiton z lekką obawą

- Spokojnie, nie chcę... na razie...

- Więc... czego chcesz?

- Mam do ciebie małą prośbę...

- Co?! Ty?! Prośbę?! Chyba nie myślisz, że ją spełnię?

- Spełnisz, spełnisz. Moja prośba jest taka, wytrenuj syna Gorusa najlepiej jak potrafisz.

- Co?

- Mam już dosyć bezsensownego zabijania cywili. Chcę prawdziwą walkę na śmierć i życie. Chcę dać z siebie wszystko, osiągnąć maksimum, jak podczas walki ze starymi Shadorinami. Wytrenuj go. Stwórz dla mnie godnego przeciwnika. Stwórz dla mnie przeciwnika zdolnego zabić mnie, a może nawet i Thoruka.

- Thoruka?! Chcesz go uwolnić?!

- A myślałeś, że czemu uciekłem z pieczęci?

- Właśnie... Jakim cudem uciekłeś?

- Jakim cudem? Sam nie wiem. Pieczęć zaczęła słabnąć i szkoda by było nie skorzystać z tej okazji. Spokojnie, Thoruk na razie nigdzie się nie wybiera. Przekazałem ci to, co chciałem przekazać. Jeszcze się zobaczymy Kaiton.

Po tych słowach Xar dosłownie rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając po sobie tylko resztki czarnego dymu. Kaiton już nie miał wątpliwości. Musiał przekonać pozostałych władców do pomocy z nadciągającym zagrożeniem. 

3. Traktat Azurski - część 1

Kaiton po zostawieniu Kolina i Gerana na klifie postanowił zająć się swoimi sprawami. Musiał przygotować się do jutrzejszego spotkania wszystkich czterech władców, tak zwanego Szczytu Grineal. 

Spotkania te odbywały się w ruinach wielkiego miasta - Ikary. Znajdowały się one w samym środku ziemi wspólnych. Była to stolica rasy, która nie należy już do Kraju Czterech, albowiem kraj czterech był nazywany kiedyś Krajem Pięciu. W Ikarze mieszkała rasa zwana nazami. Byli oni podobnej postury co ludzie, diabły, thoeni itp. Nie mieli oni jednak żadnych charakterystycznych cech. Nazywali siebie "rasą idealną". Posiadali szarą skórę, nie mieli żadnych włosów a ich oczy miały czarne białka i złote tęczówki. Duża część z nich została zapieczętowana razem z drugim władcą nazów - Zegirem. Jednak całkowitą zagładę tej rasy przyniósł sto lat później Xar. Wymordował wszystkich na polecenie trzeciego władcy - Thoruka. Przyczyny tego aktu zbrodni przeciwko swojej ludności nadal pozostają nieznane. 

Kaiton cały dzień przygotowywał się do przekonania Lokrosa - władcy azurów, aby ten skreślił pewien punkt w Traktacie Azurskim, jak z resztą podczas każdego poprzedniego szczytu. Traktat ten został podpisany przez wszystkie cztery rasy Grineal. Nazywa się go Azurskim, gdyż to właśnie z ich inicjatywy pierwotnie powstał ten dokument. 

Zanim jeszcze w Grineal pojawili się Ludzie i Diabły, pięcioma wyspami rządzili azurowie. Arachnianowie byli wtedy czymś w rodzaju tubylców. Pewnego dnia jednak do Grineal przybył pewien przedstawiciel thoenów - Kreaton. Przybył on na, jeszcze wtedy, odległe krainy, by stworzyć tam rasę podobną do swojej. Stworzył więc rasę Ludzi oraz rasę Diabłów. 

Azurom jednak nie spodobało się to, co robił. Nie chcieli się oni dzielić swoimi terenami. Twardo stawiali na swoim, do czasu aż rasa nazów masowo nie wyemigrowała na dzisiejsze ziemie wspólne. Azurowie nie mieli zbyt wielkiego wyboru, musieli wycofać się na jedną z wysp. Tak samo zrobili Ludzie oraz Diabły. 

Kreaton i pierwszy władca azurów zawarli pewien pakt, azurowie przekazali sekret władców Kreatonowi. W zamian stwórca Ludzi musiał spełnić pewne warunki. Kreaton stworzył pierwsze pokolenie władców ludzi, diabłów i arachnianów. Był to jeden z warunków paktu. Arachnianowie musieli być pod stałą kontrolą ludzi lub azurów. Nadal byli zbyt prymitywną rasą aby funkcjonować samodzielnie. To właśnie władcy sprawiali, że rasa się rozwijała. 

Nazowie jednak nie próżnowali. Zauważyli oni jak władcy byli tworzeni, więc postanowili sami wybrać swojego władcę. Co za tym idzie zablokowali oni możliwość wyplenienia ich z Grineal. Traktat Azurski zabrania prowadzenia wojny z jakąkolwiek rasą posiadającą władcę. Mimo tego, że chronił nazów, ci początkowo go nie podpisali. Uważali, że nie chcą być w ten sposób ograniczani. Traktat działał tylko na ich korzyść. Sami wielokrotnie próbowali podbić całe Grineal. Co każdy ich wybryk ustanawiano nową wersję tego paktu, który potem nazowie musieli podpisywać. Nie powstrzymywało to ich jednak przed kolejnymi próbami. Ciągnęło się to aż do zabicia przez Xara wszystkich nazów i zapieczętowania ich trzeciego władcy - Thoruka. 

2. Wrodzona moc - część 6

Słońce znowu uniosło się ponad horyzont. Geran powoli otwierał oczy. Leżał w tym samym miejscu, w którym poprzedniego dnia upadł na ziemię. Czuł się dziwnie. Po wczorajszym wybuchu gniewu Geran zyskał na stałe część mocy, którą dysponował. Usiadł, kładąc ręce na kolana. Zobaczył Kolina ponownie siedzącego na klifie. Ten nie spał. Siedział, patrząc w niebo całą noc, niekiedy wyłapując spadające gwiazdy. 

- Długo tak siedzisz? - Spytał Geran, wstając z gleby

- Od kiedy zasnąłeś. - Odpowiedział Kolin, nawet na niego nie patrząc - Widzę, że nasza walka się opłaciła. W końcu czuję twoją moc. 

- Walka? Ach tak! Wybacz, nie bardzo pamiętam, co się wczoraj wydarzyło, ale od kiedy wstałem dziwnie się czuje. 

- Pewnie czujesz swoją moc. Przy okazji czujesz też moją. 

- Mogę czuć czyjąś moc?

- A myślisz, że jak mój ojciec wiedziałby, że to ja zniszczyłbym drzewo? Wyczułby twoją energię, nawet jeśli byłaby tak mała, jak przed naszą walką. 

- Myślałem, że to jakaś specjalna zdolność, którą posiadają tylko władcy...

- Nie, wyczuć czyjąś moc może każdy, kto podniósł swoją moc ponad poziom zwykłego człowieka. Ponadto odkryłem, że im większą ma się moc, tym dokładniej możesz określić czyjąś moc. Teraz prawdopodobnie czujesz ode mnie bardzo stłumioną energię. Jak już się wyrobisz, będziesz czuł ją bardziej dokładnie. 

- Dobra, to teraz mi powiedz jak mam uwolnić energię. Mówiłeś, że to naturalne ale możesz mi chyba powiedzieć, jak ty to robisz.

- Hmm... Z tego co zauważyłem u siebie, uwolnić energię można skupiając się na czymś, w co chcesz ją nakierować. Spróbujmy! Stań tam i skup się na drzewie.

Jak powiedział Kolin tak Geran zrobił. Stanął w wyznaczonym miejscu i skupił całą swoją uwagę na drzewie. Myślał tylko o jego zniszczeniu. Nic innego się na tę chwilę nie liczyło. Czuł, że jego energia rośnie. Wokół jego ciała pojawią się aura. Fale mocy szły od jego stóp do głowy. W końcu ruszył z niesamowitą prędkością w stronę drzewa. Uderzył z całej siły, wyzwalając całą zebraną energię. Cios nie zniszczył drzewa. Przełamał jednak korę i trochę je uszkodził. 

- Jesteś na dobrej drodze. - powiedział Kolin - Potrafisz już wyprowadzić dobry cios. Teraz problem polega tylko na twojej mocy. Jest jej za mało.

- Więc co mam zrobić? Znowu się wściec?

- Nie mamy czasu na poważniejszy trening, więc wściec się to jedyne rozwiązanie.

- To na co czekasz? Zdenerwuj mnie! Dawaj, walczmy jeszcze raz!

- To nie takie proste. Nie mogę cię wkurzyć gdy tego chcesz. Chociaż w sumie...

- Co? Wymyśliłeś jak mnie wkurzyć?

Kolin nawet nie odpowiedział. Od razu uderzył Gerana w twarz. 

- Hej! - krzyknął Geran - Za co to było?

- Chcesz się wkurzyć? Nic tak nie pobudza złości jak atak znienacka. Na co czekasz? Spróbuj się obronić. Teraz masz na nią większe szanse.

Kolin atakował dalej. Wykonał kilka ciosów w głowę i w brzuch. Geran może i posiadał większą moc niż wcześniej, ale jego zdolności walki pozostawały wiele do życzenia. Każdy cios Kolina był trafiony, po ostatnim z serii Geran upadł, wyrwał trochę trawy po czym próbował wstać. Nie udało mu się. Podczas wstawania Kolin kopnął go w brzuch. Geran upadł na plecy. Jego rany nie były zbyt mocne. Kolin mimo że go atakował, nie uwolnił swojej mocy. 

Kolin chwycił Gerana za ubranie i go podniósł. 

- I ty chcesz się uczyć u mojego ojca? - krzyknął - Ty chcesz zostać egzekutorem? 

- Nigdy nie... twierdziłem... że chcę... zostać... - Geran ledwo mógł wydusić z siebie te słowa 

- Nie? To po co się szkolisz? Żeby ojciec był z ciebie dumny? Twój ojciec ma cię gdzieś! Opuścił cię. Cała twoja rodzina cię opuściła. Zostałeś sam. 

- Nie mów... Tak... O mojej... rodzinie... - Energia Gerana się wzburzała

- Co tam mówisz?

- Nigdy więcej... Nie mów tak... O mojej rodzinie!

Krzycząc to, Geran wyzwolił z siebie więcej energii niż kiedykolwiek. Jego moc aż odepchnęła trzymającego go Kolina. Aura wokół Gerana była wielka. Dokładnie o coś takiego przez cały czas chodziło Kolinowi. Szybko pobiegł w odpowiednie miejsce i sam uwolnił swoją energię. Geran cały czas zwiększał swoją moc. Jego wściekłość narastała. 

W pewnym momencie Geran ruszył z niesamowitą prędkością w kierunku Kolina. Wymierzył ku niemu cios. Włożył w to uderzenie całą swoją energię. Kolin zajął idealną pozycję, ale mimo to ledwo uniknął ataku. Jego plan jednak się powiódł. Geran rozpędził się do takiego stopnia, że uderzył też drzewo stojące za Kolinem. To samo drzewo, które miał zniszczyć w ciągu trzech dni. Złamało się. Uderzenie było tak silne, że dosłownie wyrwało trzon z pnia. Spadło ono w dół klifu. 

- Ty cwany lisie... - powiedział wyczerpany Geran, śmiejąc się z sytuacji - Taki był twój plan?

- Nie, - odrzekł również nieco wyczerpany Kolin - mój plan powiódłby się wczoraj, gdybyś nad sobą zapanował.

- Ha! widziałeś ten cios? Miałeś szczęście, że cię nie trafiłem.

- Nie szczęście, a umiejętności. Pamiętaj, że musisz się jeszcze wiele nauczyć. Między innymi jak wyprowadzać ciosy tak żeby trafić przeciwnika. 

Geran uśmiechnął się. Popatrzył w stronę morza. 

- Tak czy inaczej wracajmy. Jestem głodny a mam już dosyć zasady "zjesz to co zdobędziesz".

- Chyba raczej co ja zdobędę.

Kłócili i dogryzali sobie jeszcze długi czas podczas powrotu do domu. Moc Gerana była większa, ale jeszcze daleko jej było do poziomu Kolina. Nie mogli się doczekać powrotu do domu, zjedzenia porządnej kolacji, wyspania w wygodnym łóżku...

Koniec rozdziału drugiego, Wrodzonej mocy. Początek następnego rozdziału jak zwykle w niedzielę.

2. Wrodzona moc - część 5

Do końca dnia Kolin był zły na Gerana. Nie odzywał się do niego przez większość czasu. Rzekł tylko kilka słów, dając mu do jedzenia kawałek upolowanego niedźwiedzia. 

- Najedz się, - powiedział Kolin - ostatni raz daję ci jedzenie.

- Co? Nie żartuj. 

- Nie dostaniesz ode mnie jedzenia dopóki nie rozwalisz tego głupiego drzewa.

Geran zdziwił się. Nie spodziewał się takich konsekwencji po wypadku z jeleniem. Kolin postanowił być bardziej konsekwentny wobec niego. Uważał, że jeśli tego nie zrobi, Geran nigdy nie zniszczy drzewa. 

Geran wstał i odszedł od ogniska. Stanął przy drzewie. Położył na nim rękę. Zastanawiał się, jak ma zwiększyć swoją moc. Zaczął uderzać w drzewo. Walił w nie ze wściekłością. Nic to jednak nie dawało. 

- Daj spokój! - powiedział Kolin - Mówiłem ci, zwykłym uderzaniem wiele nie zdziałasz.

- Och zamknij się! - krzyknął Geran - Tylko byś narzekał ale poradzić mi coś to już nie poradzisz. 

- Nie mam co ci radzić.

- A ty? Niby jak zwiększałeś swoją moc? Nie wierzę w to, że miałeś taką moc od urodzenia.

- Była na pewno większa niż twoja w tej chwili. Jestem synem władcy. Odziedziczyłem po nim część mocy. Poza tym zwiększałem ją poprzez walkę z ojcem. Kompletnie mi nie szło, ale przynajmniej ilość energii rosła. 

- Skoro tak, może my też powinniśmy walczyć?

- Może i tak.

Geran i Kolin stanęli zwróceni ku sobie, kilka metrów od siebie, pomiędzy ogniskiem a drzewem, które ma zostać zniszczone. Geran ruszył w kierunku Kolina. Wyprowadził cios z prawej strony. Kolin uniknął go bez większych problemów. Jego długie, ciemne włosy spięte w kitę zafalowały w powietrzu. Następny cios Gerana był z lewej strony. Atak ponownie był nietrafiony. Wyprowadził jeszcze jeden atak. Tym razem Kolin nie uniknął go, a złapał Gerana za pięść. 

- Z taką mocą atakujesz to drzewo? - Spytał Kolin - Nie powinienem się dziwić, że nic nie możesz zrobić.

- Zamknij się!

Geran zaatakował drugą pięścią. Kolin ponownie złapał pięść, tym razem drugą ręką. Ręce Gerana były proste, Kolina natomiast skrzyżowane. Syn Kaitona jednym ruchem zmienił tą pozycję. Zadał ból Geranowi. Następnie wykopał go dwa metry do przodu. 

Geran czuł wściekłość. Czuł, jak coś się w nim gotuje. Wokół niego pojawiła się aura. Była ona większa i jaśniejsza nawet od aury Kolina. 

-Świetnie! - krzyknął Kolin - Masz moc! Teraz pospiesz się i rozwal to drzewo!

Geran nie posłuchał. Emocje przejęły nad nim kontrolę. Ruszył na Kolina z niewiarygodną prędkością. Uderzył go w lewy policzek. Cios był tak silny, że Kolin opadł na ziemię, kilka metrów dalej. Aura Gerana zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Syn Gorusa dał upust wściekłości i włożył całą swoją moc w ten jeden cios. Kolin wstał.

- Ty idioto! Czemu nie zniszczyłeś drzewa?!

Geran nie odpowiedział. Opadł z sił. Był tak zmęczony, że natychmiastowo zasnął. Słońce już zaszło. Jedyne co pozostało Kolinowi to patrzenie w gwiazdy i przeczekanie bólu, jaki zadał mu Geran. 

Przepraszam za obsuwę, prawie zapomniałem, że dzisiaj niedziela. Poza tym przed chwilą wróciłem z kina z "Fantastycznych zwierząt...". Całkiem fajne ;)

2. Wrodzona moc - część 4

Słońce było na niebie już od kilku godzin. Geran zaczynał się budzić. Podniósł się z ziemi i usiadł. Rozejrzał się swoim zaspanym wzrokiem szukając Kolina. Ten siedział nad klifem. Patrzył, zamyślony w morze. Obserwował fale uderzające w skały, które niegdyś były częścią klifu.

- O czym tak myślisz? - Spytał zaspany Geran

- O czym myślę? Myślę o tym wszystkim. O moim ojcu. O egzekutorach. O tym do czego to wszystko zmierza. Świat nie ogranicza się tylko do Grineal, a mój ojciec nie widzi świata poza tymi pięcioma wyspami. Wszystko co go obchodzi znajduje się tutaj. Nie szkolę się po to, aby zostać egzekutorem. Wiesz dlaczego? Bo oni stacjonują tylko na tych pięciu przeklętych wyspach. Chcę się tylko wyszkolić. Po treningu wyjadę przy pierwszej okazji.

- Widzę, że już masz plan na to wszystko. Gdzie chcesz wyjechać?

- Nie wiem jeszcze. Pewnie wybiorę się na statek prosto na kontynent. Ludzie aż tak nie różnią się od Thoenów. Kto wie, może się tam nauczę czegoś nowego. - Kolin wstał - Przepraszam, zawsze budzę się wcześnie rano i tylko siedzę i rozmyślam o rzeczach, na które i tak nie mam wpływu.

Dzień zapowiadał się pięknie. Na niebie nie było ani jednej chmury. Kolin znowu chciał coś upolować. Zatrzymał go jednak Geran.

- Zaczekaj! - powiedział

- Co? Nie widzisz że chcę zdobyć dla nas jakieś żarcie?

- Mogę iść z tobą?

- Co?! A niby czemu miałbyś ze mną iść? Z twoją mocą i tak mi się nie przydasz.

- Pomyślałem, że mógłbym się czegoś nauczyć, obserwując cię. Może zauważę coś, co pomoże mi uwolnić trochę mocy.

- Nie zdobędziesz mocy tylko patrząc.

- Nie zdobędę też mocy waląc w to drzewo bez sensu.

- Ech... Jak chcesz. Możesz iść. Tylko postaraj się mi nie przeszkadzać.

Szli już kilka minut wgłąb lasu. Wspięli się na górkę, na której było kilka drzew. Kolin wskoczył na gałąź jednego z nich, aby mieć lepszy widok na teren. Rozejrzał się w lewo, w prawo i zauważył piękny okaz jelenia. Wytworzył miecz ze swojej energii. Przeszedł po gałęziach kilka metrów. Zbliżył się do zwierzyny na zasięg nie większy niż 5 metrów. Uważał, aby nie spłoszyć celu. Skoczył. Miecz był skierowany ostrzem do dołu, aby wbiło się w kark jelenia.

W momencie skoku Kolina Geran niechcący złamał gałąź leżącą na ziemi swoim krokiem. Jeleń podniósł głowę. Spadający Kolin wiedział już, że nie upoluje go tym jednym ciosem. Spadł na ziemię uginając kolana. Miecz zaczepił się o poroże. Zwierze automatycznie się spłoszyło i uciekło. Miecz Kolina rozpłynął się w powietrzu. Syn Kaitona strasznie się zdenerwował na Gerana.

- Wiesz co? - rzekł Kolin, głosem pełnym pretensji - Może to już czas, byś wrócił do swojego drzewa?

- Przepraszam. - odpowiedział Geran z nutką strachu w głosie, odwracając wzrok od złowieszczych oczu Kolina, które pod wpływem złości stały się jeszcze bardziej przerażające - To już się nie powtórzy.

- Mam nadzieję...

 Szli dalej w nieco bardziej ponurej atmosferze.

Następne zwierze jakie zauważyli, to niedźwiedź. Spał on przy wejściu do jaskini.

- Jeśli element zaskoczenia będzie po naszej stronie - pomyślał Kaiton - powinniśmy go zabić.

Kaiton zmaterializował ponownie swój miecz. Podkradł się do niedźwiedzia. Geran patrzył uważnie zza przewróconego pnia. Rozległ się ponownie odgłos łamanej gałęzi. Tym razem to Kaiton nie stąpał uważnie. Na jego nieszczęście zrobił to zbyt blisko niedźwiedzia. Bestia obudziła się, stanęła na tylnych łapach i zaryczała na Kaitona. Młody myśliwy jednak nie okazywał przerażenia. Uwolnił swoją energię, tworząc wokół siebie aurę. Wykonał potężny cios w brzuch niedźwiedzia. Bestia została przesunięta o półtora metra, po czym przewróciła się. Wtedy Kaiton skoczył na nią w podobny sposób jak na jelenia. Przebił mieczem szyję niedźwiedzia. Była to jego największa zdobycz w życiu. Razem z Geranem wzięli ją do ich "obozowiska". Atmosfera między nimi nadal była ponura, ale już w mniejszym stopniu niż poprzednio.